De impuls

Nu en dan komt  een boodschap zo helder en duidelijk “binnen”, dat ik ze snel en zonder nadenken of afwegen opvolg. Bijvoorbeeld toen mijn autootje onverwacht op een avond de geest gaf en ik daags nadien op de middag al de trotse eigenaar van mijn droomwagen was.

Zo’n (schijnbare) beslissing gaat gepaard met een sterk gevoel van kloppendheid of juistheid en wordt gesteund door een interne kracht.

Impuls en momentum.

Voldoende energie om in actie te komen.

En effectief in actie komen.

Dat was het begin van het wandelen…

Ik zat aan het hoofdeinde van de behandeltafel. De patiënt lag nietsvermoedend op tafel. Mijn handen op de thorax. In een achterkamertje van mijn hoofd een stem, als van een zeurende vierjarige… en vanuit een impuls het antwoord: “  IK ga met Haar wandelen” en nam de kleuter bij de hand.

Twee dagen later boekte ik een ticket richting Lissabon.

Een camino, dat leek me eenvoudig: de pijlen volgen, voldoende slaapmogelijkheden onderweg.

Een rustige route en dus koos ik voor de Portugese variant richting Compostela.

De daaropvolgende twee-en een halve maand ging ik regelmatig “wandelen”, wat voordien eerder een functionele bezigheid was.

En ik kocht de nodige attributen voor de tocht, een knalrode rugzak die mijn beste vriend zou worden en stokken, waarop ik tijdens wel en wee kon steunen.

Er is een vóór en na. Een keerpunt . Een ander perspectief op het leven en de natuur. Een diepgaande ontmoeting met  mezelf: een openbreken in bewustzijn en inzicht. Voor ’t eerst op de juiste plek, op het juiste moment. In fase met mijn leven. In contact met de dragende kracht van mijn bestaan, die verder reikt dan die van de Petra die ik dacht te zijn…

Een schijnbaar banale interne impuls,

Een boodschap vanuit mijn essentie…

Een wegwijzer richting Geluk